دیسک‌های سخت را می‌توان سنتی‌ترین گزینه موجود در میان سه انتخاب حاضر در بازار به حساب آورد. این مولفه سخت‌افزاری که در سال ۱۹۵۶ توسط IBM ابداع شد به عنوان گزینه اصلی در رایانه‌هایی که از دهه ۱۹۶۰ به بازار عرضه می‌شدند، به حساب آمد. این ابزار ذخیره‌سازی در حال حاضر می‌تواند گنجایشی از ۳٫۷۵ مگابایت تا ۱۰ ترابایت داشته باشد. دیسک‌های سخت در ابتدا به عنوان گزینه‌ای گران قیمت در دسترس بودند اما از اواخر دهه ۱۹۸۰ میلادی به گزینه‌ای متداول در رایانه‌ها تبدیل شدند. در حال حاضر اکثر دیسک‌های سخت اکسترنالِ با حجم بالا که در بازار متداولند، از این نوع هستند. از جمله مزایای دیسک‌های سخت می‌توان به قیمت پایین در ازای هر گیگابایت آن‌ها، فضای ذخیره‌سازی بالا و عملکرد خوب در خواندن و نوشتن اطلاعات اشاره کرد. در طرف مقابل، سرعت پایین‌تر در مقایسه با دیسک‌های حالت جامد یا همان SSDها، ابعاد بزرگ و وزن زیاد، بهره‌گیری از مولفه‌های متحرک که به مرور زمان دچار فرسایش می‌شوند و آسیب‌پذیری در برابر ضربه و یا آثار مغناطیسی از جمله معایب این مولفه‌های سخت‌افزاری به حساب می‌آیند.
دیسک‌های سخت همچنان بهترین گزینه (با توجه به قیمت پایین‌تر) برای ذخیره اطلاعات در حجم بالا و یا ایجاد آرشیو از اطلاعات هستند. با در نظر گرفتن قیمت هارددیسک‌ها در مقابل مقدار فضای ذخیره‌سازی که پیش روی کاربران قرار می‌دهند این گزینه را باید یکی از مناسب‌ترین‌ها برای کاربران به حساب آورد. فرایند ثبت داده‌ها در دیسک‌های سخت در چهارچوب صفحه‌های فلزی و پوشش مغناطیسی انجام می‌شود. پس از آن‌که فرایند چرخش دیسک آغاز می‌شود، بازوی مکانیکی، اطلاعات مغناطیسی را بر روی آن ثبت می‌کند. بار دیگر که قصد فراخوانی یک فایل خاص از روی دیسک سخت را داشتید می‌توانید به سرو صدای حرکت این بازوی مکانیکی برای نوشتن داده‌ها گوش فرادهید. سرعت این دیسک‌های سخت به سرعت چرخش درایو بستگی دارد و البته اکثر کیس‌های موجود در بازار فضا لازم برای استفاده از بیش از یک درایو را در اختیار شما قرار می‌دهند.
منیع: itiran